Goh, dat zonnetje is toch wel fel

Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Bali gisteravond, zijn we gaan zoeken naar onze taxichauffeur die we online hadden besteld. Al zoekend stapte we een lift in, waar een vriendelijke man Kelly er op wees that she really tall is. Kelly said: yup. Na een half uur struinen taxi eindelijk gevonden, en een uurtje naar ons eerste appartement gereden. De volgende ochtend een lekker ontbijtje gegeten waarbij we redelijk vergast werden met wierook, maar het eten was erg lekker. Gelijk even twee scooters gehuurd, want dit is hier de manier om ergens te komen. Lekker een strandje gepakt en natuurlijk ook goed verbrand. Ik zal nog even een quote van kelly opnoemen die je niet mag missen: "ik heb niet zoveel zonnebrand nodig" oeps, toch wel. Toen was ons geld alweer op, dikke spenders die we zijn dus moesten we even geld pinnen. Dat blijkt nog een aardige opgave voor Lynn te zijn. Na poging 5 kwam deze zin eruit: "oh, de pincode van m'n creditcard is natuurlijk anders". Na een half uur konden we eindelijk door naar onze bestemming, Uluwatu temple. Hier hebben we de kecak voorstelling gekeken. Een dans met 40 traditionele Balinese dansers. Ohja, en heel wat vuur. Toen de voorstelling af was en we graag terug naar het appartement wilden was er een klein probleempje. Lynn was haar scooters sleutel (weer eens) kwijt. Teruggehaast naar de scooter bleek dat hij er ook niet nog in zat, mooi balen dacht ik. Tot dat een Balinese vrouw heel hard "key, key" in m'n oor begon te roepen en ik mij vervolgens nogal aangesproken voelde. Ik kreeg de sleutel van haar terug en we konden weer richting het appartement. Scooter rijden op Bali in het donker zouden wij niet aanraden. Einde.